Bir gün baktım hiç beceremiyorum, hiç olmadı;
Aşk-ı Şehrimin en güzel yerinden Boğazın taa orta yerinden koyveririm kendimi.
İşte o zaman olur,
İşte o zaman olur.
Ne Sen ne de bir başkası,
Deniz çağırdı diye gidiyorum,
Hani şu Eylül’ün kardeşi Deniz.
Hemde Eylül’ün bilmem kaçında.
Her gece gelip başucuma,
Hani hep beraber olacaktık demesinler diye.
Bak Deniz kocaman olmuş, kucaklamış beni,
Bir Eylül Akşamüstüsünde.
Hani o sabah Ya Râb ayırma bizi Güneşinden dediğimiz gibi,
Tam Güneş batarken Deniz’in koynunda,
Yakamozlar basmadan sahil boylarını…
Önce sert bir rüzgar savurur,
Sonra bir huşuğ,
Sonrası huzur,
En sonunda Deniz’in kollarındayım.
Öyle sürüklenme bile yok,
Aldı mı kollarına yılların özlemiyle,
O Eylül akşamında,
Sonrası Huzur.
Sağlıcakla Sevgili, Sağlıcakla…
Geçtiğimiz Eylül’de kendi Karalamaca hazneme attıklarımdandır.
Selam Olsun…
